Bir zamanlar küçük bir kasabada, bahçeli mütevazı bir evde yaşayan Elif adında 9 yaşında bir kız çocuğu vardı. Elif’in en büyük hayali bir hayvan sahiplenmekti. Ama annesi her zaman, “Sorumluluk almadan olmaz kızım,” derdi.

Bir gün Elif, okuldan dönerken sokakta titreyen, bembeyaz tüyleri çamur olmuş bir kedi yavrusu gördü. Hemen çantasındaki sandviçin yarısını çıkarıp ona verdi. Kedi, minnetle mırlayarak başını Elif’in bacağına sürdü. Elif o an kararını verdi: Bu minik kediyi sahiplenecekti.

Eve geldiğinde annesi önce tereddüt etti ama Elif’in kararlılığını ve minik yavruya olan şefkatini görünce kabul etti. Kediye “Pamuk” adını verdiler. Pamuk kısa sürede evin neşesi oldu. Elif onu her sabah tarıyor, suyunu yemeğini aksatmıyor, birlikte kitap okuyorlardı.

Aylar sonra, evlerinin yakınındaki inşaat alanında terk edilmiş bir köpek yavrusu buldular. Aç, korkmuş ve yalnızdı. Pamuk pencereden dışarıyı izlerken onu ilk fark eden oldu. Miyavlayarak Elif’i pencereye çağırdı sanki. Elif dışarı koştu ve köpeği kucağına aldı.

Annesi bu sefer daha endişeliydi: “Hem kedi, hem köpek… Birbirlerine alışamazlar!” Ama Elif’in cevabı hazırdı:
“Sevgi varsa alışırlar anne. Kalplerimiz büyük, yeter ki yer açalım.”

Köpeğe “Zeytin” adını verdiler. İlk günlerde Pamuk biraz mesafeli davransa da, Zeytin’in oyunculuğu ve sabrı sayesinde aralarındaki buzlar hızla eridi. Bir hafta sonra aynı minderde sarılarak uyuyorlardı.

Elif artık daha erken kalkıyor, sabah yürüyüşlerini Zeytin’le yapıyor, akşamları Pamuk’u kucağına alıp masallar okuyordu. Annesi bir gün onu izlerken gözleri doldu:
“Sen büyümemişsin sadece, kalbini büyütmüşsün kızım.”

O günden sonra Elif, okulda da hayvan haklarıyla ilgili etkinlikler düzenlemeye başladı. Pamuk ve Zeytin’in dostluğu, kasabanın çocuklarına ilham oldu.

Çünkü sevgiyle kurulan bağlarda ne tür farklar, ne de geçmişler önemliydi. Önemli olan, bir yuvada kaç kalbin birlikte atabildiğiydi.